Individual-Othis-Nihilosaur-Blind Salvation

Dnia 29 kwietnia, w Szczecińskim klubie ZOO, odbył się objęty patronatem Radia R.E.C koncert kumulujący w sobie poszczególne elementy metalowej, sonicznej agresji. Zagrały aż cztery zespoły, czego efektem była prawdziwa, metalowa rzeźnia, która zapewniła obecnym na miejscu szereg intensywnych doznań. Kolejno na scenie zaprezentowały się zespoły Individual, Othis, Nihilosaur oraz Blind Salvation. Nie można było mówić o braku różnorodności, choć wspólnym mianownikiem wszystkich grup był oczywiście konkretny, gatunkowy ciężar.

Otwarcie bramek zostało zaplanowane na godzinę 19:00, właściwy start miał nastąpić godzinę później. Na samym początku w klubie było dość pusto, ludzie zaczęli przychodzić dopiero w okolicach godziny dwudziestej. Ostateczne frekwencja nie prezentowała się najgorzej, zwłaszcza że tworzyły ją osoby szczerze zaangażowane w to, co działo się w klubie, ale do tego jeszcze wrócę. Podobnie z oferowanym merchem, który obejmował płyty oraz koszulki. Kto chciał zrobić przy okazji jakieś większe zakupy, nie powinien być zawiedziony.

Powoli zbliżał się moment startu, a na scenie instalował się thrashcore’owy Individual. Gdy zapoznawałem się z ich zeszłorocznym demem, utkwiło mi w głowie ich mocno brudne, „piwniczne” brzmienie, ale na żywo spodziewałem się jednak tego, że ten brud raczej zaniknie i ustąpi miejsca dźwiękom wolnym od wszelkich produkcyjnych modulacji i zabiegów typowych dla nagrań z podziemia. Występ rozpoczął się intrem z dema, która zresztą stanowiła filar setu. Ten występ można było potraktować jako swego rodzaju rozgrzewkę – i w zasadzie właśnie tak było, gdyż publika nie potrzebowała od strony zespołu żadnej zachęty (nawet mimo raczej niewielkiej inicjatywy ze strony muzyków) i widać było, że błyskawicznie podchwyciła temat, a sam występ zwieńczony został bisem.

Drugie miejsce w kolejce przypadło koszalińskiej grupie Othis. Tu z kolei znalazło się miejsce na chwilę wytchnienia, gdyż Othis ponad brutalną agresję stawia melodyjność i chwytliwość, jednocześnie nie pozbywając się całkowicie ciężaru. Z tego względu koncert ten odznaczył się najlepiej zachowaną równowagą, więc każdy mógł znaleźć w nim coś dla siebie. Nie biła z niego nachalność skierowana w którąkolwiek ze stron, nacisk położono po prostu na rozrywkę i przyjemność z grania, co zresztą udzieliło się i widzom. Othis niby nie zaprezentował nic nad wyraz nadzwyczajnego, ale chyba właśnie w tym tkwiła jego siła. Na uwagę zasłużył również dość rozbudowany przebieg samego występu, wliczając w to popisy solowe (utkwił mi w pamięci moment, w którym frontman grupy, Kevin Ćwiek, zaczyna grać solo na gitarze trzymanej za karkiem), a także aktywne dialogi z publicznością.

Po żywym i energicznym spektaklu koszalińskich muzyków przygotowania rozpoczął Nihilosaur. Nawiasem dodam, że był to jedyny zespół, który na scenie korzystał również z klawiszy, co nie było bez znaczenia. Przeskok pomiędzy Nihilosaurem a poprzedzającym go zespołem był wręcz olbrzymi. W tym przypadku prym wiodła atmosfera – enigmatyczna i przytłaczająca. Nihilosaur gra na swoich warunkach, czasem sięgając wręcz granicy jazgotu oraz kakofonii (tu pomagają również klawisze i cały osprzęt), co z jednej strony znacząco wyróżniło ich względem reszty występujących kapel, z drugiej uczyniło koncert wyjątkowo trudnym w odbiorze. Choć, biorąc pod uwagę metryczkę zespołu zapełnioną gatunkami takimi jak noise, psychedelic, czy też sludge metal, zakładam że było to w pełni zamierzone. Przyznaję, mnie to przerosło – głównie ze względu na absurdalne ilości nałożonych na wokal efektów. Niemniej doceniam koncept, oraz zdolności budowania klimatu, samego w sobie gęstego i bardzo niepokojącego. Gościnnie z Nihilosaurem wystąpił wokalista Blind Salvation, Paweł „Mazak” Mazur, który przy okazji mógł skorzystać z kilkuminutowej rozgrzewki przed pełnym występem ze swoim zespołem.

Pierwotnie (błędnie) zakładałem, że po trzech występach klub zacznie stopniowo pustoszeć, przy uwzględnieniu godziny oraz ilości skrajnie intensywnych bodźców zaserwowanych wprost ze sceny – zwłaszcza że sam nie miałem już za bardzo siły i czułem się po prostu zwyczajnie zmęczony. Okazało się jednak, że publika ani myśli się poddać, mało tego – nie dostrzegłem wśród niej żadnych, jakichkolwiek ubytków energii. Dzięki temu muzycy Blind Salvation bezproblemowo uniknęli nieciekawej sytuacji, jaką byłoby występowanie przed garstką pojedynczych, najwytrwalszych osób. Tu już nie było żadnych udziwnień – ot, prosty, lecz niesamowicie intensywny death metal, który stanowił solidne zwieńczenie całego wydarzenia. Mimo bardzo późnej godziny ludzie wciąż bawili się przy akompaniamencie z jednej strony piekielnie szybkich, z drugiej uderzających niebanalną melodyką dźwięków. Czasem proste rozwiązania również się sprawdzają.

Całe wydarzenie stanowiło kumulację wyjątkowo intensywnych i przepełnionych brutalnymi doznaniami emocji. Na tyle dużą, że prawdopodobnie było to dla mnie już jednak trochę za wiele. Zapewne właśnie z tego względu, paradoksalnie, najbardziej spodobał mi się zespół Othis, który w porównaniu z resztą kapel prezentował się dość lekko i przyjemnie – i właśnie ten fakt doceniłem najbardziej. Jednocześnie muszę wspomnieć, że cała czwórka zapewniła wszystkim przybyłym ciężki łomot, po którym w zasadzie nie było już co zbierać. A chyba o to chodziło. W tym miejscu chciałbym podziękować występującym tego wieczoru zespołom za zaprezentowane sztuki, Klubowi ZOO za organizację wydarzenia, oraz fotografowi Piotrowi Krutulowi za odpowiednie uwiecznienie tego, co działo się na miejscu. A działo się bardzo dużo.

Barlinecki Meloman

https://www.facebook.com/individual.thrashcore

https://www.facebook.com/othis.official

https://www.facebook.com/nihilosaur

https://www.facebook.com/blind8salvation