Rap rock, rapcore, łączenie rapu z muzyką gitarową. Kiedyś nurt wręcz przełomowy, dziś już raczej chleb powszedni. Wbrew pozorom, zespołów działających w tym nurcie jest całkiem sporo. Co rusz odkrywam nowe kapele, które zdecydowały się oprzeć swoją twórczość na takiej hybrydzie – jedne po prosty praktykujące typowe dla niej standardy, inne dodające coś od siebie i wnoszące pewien powiew świeżości… A czasem takie kapele odkrywają mnie – tak właśnie było z zespołem Endless Moor. Muzycy pracują obecnie nad kolejną EPką, ale wcześniej w moje ręce trafił ich poprzedni, oficjalnie wydany materiał, dość enigmatycznie zatytułowany „1>4”. Czy przyniósł on jakieś gatunkowe rewelacje?

Sam zespół, choć formalnie założony w zeszłym roku, składa się z muzyków, którym doświadczenia nie brakuje. Styczeń roku bieżącego przyniósł debiut grupy – od razu trzeba przyznać, że bardzo skromny. Trzy utwory dające finalnie niecałe dwanaście minut to nie jest dużo. Warto więc potraktować tę EPkę wyłącznie jako próbkę możliwości zespołu – a te jednak przebijają się tutaj dosyć wyraźnie. Endless Moor stawia po prostu na rocka, który nie skręca w jakiś specyficzny odłam, co charakteryzowałby się odmiennym brzmieniem. Jasne, znajdzie się tutaj zarówno motywy bardziej piosenkowe (większa część utworu „Rak”), jak i ostrzejsze tony („Ludzie koty”), ale całość pozostaje raczej wyrównana. Natomiast czynnikiem wyróżniającym jest tutaj wokal Michała Tworowskiego – w przeważającej ilości rapowany. Poza tym raczej nie ma tu zbyt wielu rzeczy, które faktycznie mogłyby wyraźnie przykuć uwagę, ale nie znaczy to oczywiście, że cokolwiek muzykom ujmuję. Ot, solidne gitarowe granie, ale raczej nic ponad to. a

Inna sprawa z kolei, że EPka ma kilka momentów, przy których warto zatrzymać się na dłużej. I właśnie momenty można uznać tutaj jako te główne atuty „1>4”, jako że z perspektywy całości po prostu trudno wydobyć z niej cały potencjał. To często bywa bolączką takich wydawnictw: koniec następujący zanim muzyka się na dobre rozkręci. W tym przypadku to odczucie jest o tyle silniejsze, że kompozycje nie są od siebie aż tak bardzo odmienne. A o jakim stylu mowa? To rock prosty, nastawiony na gitarowe, wiodące prym motywy, umiarkowane tempo oraz akcentowanie przekazywanych lirykami przekonań oraz wizji świata. A tematykę tychże niby łatwo przewidzieć, ale perspektywa potrafi być nietypowa. Za przykład (nie żeby było aż tak z czego wybierać) posłuży udekorowany nieco metalowymi riffami utwór „Ludzie koty”, opowiadający o lokalnych pijaczkach, przesiadujących wieczorami pod sklepami, i ich życiach ukazanych metaforycznie jako kocie życia. Porównanie ich do ulicznych kotów, walczących o każdy kąsek (w tym kontekście materialny, a konkretnie wartościowy), to dosyć oryginalny pogląd, i tym też potrafi przykuć uwagę. Sam numer najbardziej mnie do siebie przekonuje, jako że widzę w nim solidną nawijkę pod dobry -Q bynajmniej nie bitowy – podkład.

„Ludzie koty” to drugi utwór na płycie. Pierwszym jest „Rak”, który tytułem może budzić skojarzenie z kumulacją negatywnej energii i jej upustem. I faktycznie, tekst traktuje o zmorach naszego społeczeństwa – głównie tych z bogatego środowiska. Początkowe minuty to dla mnie odrobinkę zmarnowany potencjał: gdy pierwszy raz słuchałem tego utworu, trochę mimowolnie zacząłem szukać wersów, które bardziej uciekałyby w rap. Te pojawiają się dopiero na koniec – i to właśnie pod koniec Michał zaczyna się swoim wokalem bawić, próbować nieco nieoczywistych rejonów – jak najbardziej go do takich zabaw zachęcam, gdyż możliwości ma on spore i dobrze by było odpowiednio je wykorzystać. Sam utwór także nabiera wówczas tempa, staje się bardziej energiczny i zwyczajnie mocny. Koncówka zatem bardzo dobra. Metryczka zespołu może faktycznie trochę mnie ograniczyła, ale po zapoznaniu się z całością stwierdzam, że Endless Moor bez tego charakterystycznego, podkreślonego rapu niekoniecznie do mnie przemawia. Z drugiej strony, rap Michała też nie ulega radykalizacji, przesunięciu poza widoczne granice – to momentami bardziej melorecytacja, charakterystyczna maniera z przekąsem przekazująca treści…

…i to się dobrze uzupełnia z muzyką, która także nie stanowi nie wiadomo jakiego szaleństwa. Finałowe „Mózgi”, czyli swego rodzaju hymn ku indywidualnemu, samodzielnemu wglądowi na świat, zostały bardziej rozbudowane względem pozostałej dwójki – muzyczna różnorodność, wyrażana nie tylko rozmaitymi riffami i płynnymi przejściami, daje o sobie znać częściej i dobitniej. I super, tyle tylko że niewiele więcej z tego wynika. To znaczy wynika – nagły koniec EPki. „Ej, ale już?” – i nie chodzi o to, że zawsze im więcej, tym lepiej. Cała rzecz polega na jasnym werdykcie wystawianym przez słuchacza – a ten może być po prostu niejako zaburzony przez znikomą ilość bodźców. Nieważne, ile by się tego naładowało do środka – a to też nie tak, że tym kompozycjom ich brakuje – ciężko uczynić z tego dobry zamiennik.

Jak więc to wszystko podsumować? Nie wiem do końca. Czuję w głowie pewną pustkę. „1>4” nie zostaje w świadomości, tylko szybko przez nią przenika i zaraz ulatuje. I tu znów rodzi się pytanie podobne do tych, które stawiałem w ostatnich tekstach: czy to sugestia, by zaraz znów wcisnąć przycisk „Play”? Tu dylemat może być większy, jako że w tak krótkim odstępie czasowym wielu nowości się tu nie odkryje. Może więc trzeba dać EPce trochę więcej czasu? Wtedy ma to chyba więcej sensu, jako że wówczas dostajemy po prostu dobrego rap rocka. Nic mniej, nic więcej.

Łukasz (Barliniak)

Strona zespołu na Facebooku

Fot: FotoAno – Gosia Szatan